Als je in het verleden een nare ervaring hebt meegemaakt, dan is dat heel ingrijpend. Langer geleden gaven ze je het advies om er maar niet meer over te praten, anders rakel je het steeds weer op. Ga maar weer door.
Als er iets is wat je niet kunt, dan is dat doorgaan alsof er niks gebeurd is. Maar je moet. Je gaat je best doen om de ervaring dan toch weg te stoppen. Maar jij voelt van binnen dat je er wel mee bezig blijft. Telkens stop je het verdriet weer weg omdat het zo pijnlijk is.
Het kost moeite en energie om telkens het verdriet diep weg te stoppen. Zelfs als je er (bij wijze van spreken) een laag asfalt overheen legt dan nog komt er een barst in. Dat is het natuurlijke proces, dat er altijd een barst is waar het licht naar binnen komt.
Leonard Cohen schreef voor zijn lied Anthem de volgende zin: there is a crack in everything, that’s how the light gets in (In alles zit een barst, dat is hoe het licht binnenkomt).
Hoe zou het voor je zijn om het licht, al is het maar een puntje, naar binnen te laten om te kijken naar wat je daar ziet? Wat als het verdriet te verdragen blijkt? Wat als ernaar kijken, er licht op laten schijnen het enige blijkt wat nodig is om het zachter te laten worden? Stapje voor stapje?.
Samen met mij kun je het lichtpuntje gaan zien en gaan we op weg naar een lichtstraal! Hoe voelt dat voor jou? Dat de ervaring lichter mag worden? Verlang je daarnaar?
Ik nodig je uit om de eerste afspraak te maken, gratis en vrijblijvend. Stuur me een mail (jeanette@vlinder-emdr.nl) en we kunnen op pad! Ik gun het je zo!
Heb een goed weekend.
Liefs van Jeanette